Λόγος τοῦ Ι. Καλαρὰ στις 15/3/2000

Ὁ δόκτορας Ἰωάννης Ν. Καλαράς, ἰδρυτὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἄριστον, μιμεῖται τὸν τρόπο ὁμιλίας τοῦ Ξ. Ζολώτα. Ἡ παρακάτω εἰσηγήσῃ ἔγινε στο Ξενοδοχεῖο ΤΙΤΑΝΙΑ στις 15/3/2000:

Prologue

The scope of my lecture is to generate a dynamic dialogue on organizational and economic systems and techniques.

Πρόλογος

Τὸ πεδίο τῆς διαλέξής μου εἶναι να παραχθεὶ ἔνας δυναμικὸς διάλογος στα ὀργανωτικὰ καὶ οἰκονομικὰ συστήματα καὶ τεχνικές.

Basically, my methodology is characterized by dialogue, a systematic phenomenon with every academician or epistimologist.

Βασικά, ἡ μεθοδολογία μου χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν διάλογο, ἕνα συστηματικὸ φαινόμενο μὲ κάθε ἀκαδημαϊκὸ ἣ ἐπιστημονολόγο.

I will systematically analyze the idiosyngracies and the characteristics of the organizational systems practiced today.

Θὰ ἀναλύσω συστηματικὰ τὶς ἰδιοσυγκρασίες καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ὀργανωτικὼν συστημάτων που ἀσκοῦνται(πρακτική) σήμερα.

The architecture of my analysis-strategy, is systematic and pragmatic, yet paradoxically is characterized by enthusiasm and synchronization between theory and practice.

Ἡ ἀρχιτεκτονικὴ τῆς στρατηγικῆς ἀναλύσής μου, εἶναι συστηματικὴ καὶ πραγματική, ὅμως παραδόξως χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὸν συγχρονισμὸ μεταξὺ θεωρίας καὶ πρακτικής.

The harmonic synergy of mathematical models and statistical techniques, has generated theorems and axioms practiced in capitalistic economic systems.

Ἡ ἁρμονικὴ συνεργασία τῶν μαθηματικῶν προτύπων καὶ τῶν στατιστικὼν τεχνικῶν, ἔχει παραγάγει(γεννήσει) τὰ θεωρήματα καὶ τὰ ἀξιώματά που ἀσκοῦνται στα καπιταλιστικὰ οἰκονομικὰ συστήματα.

My philosophy is logical, ethical and practical and has erected organizational models that have generated economic euphoria.

Ἡ φιλοσοφία μου εἶναι λογική, ἠθικὴ καὶ πρακτικὴ καὶ ἔχει δημιουργήσει τὰ ὀργανωτικὰ πρότυπά που ἔχουν παραγάγει τὴν οἰκονομικὴ εὐφορία.

The magic esthetics of my tactic, is the plethora of Hellenic terminology in my phraseology.

Η μαγική αισθητική της τακτικής μου, είναι η πληθώρα(μεγάλος αριθμός) ελληνικής ορολογίας στην φρασεολογία μου.

The genesis of tragic economic problems generated in an economy are not symptomatic, in fact they are cyclical and periodic phenomena.

Ἡ γένεση τῶν τραγικῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων που παράγονται σὲ μία οἰκονομία δεν εἶναι συμπτωματική, στην πραγματικότητα εἶναι κυκλικὰ καὶ περιοδικὰ φαινόμενα.

Such phenomena stigmatize and traumatize the economic euphoria of the agora.

Τέτοια φαινόμενα στιγματίζουν καὶ τραυματίζουν τὴν οἰκονομικὴ εὐφορία τῆς ἀγορᾶς.

Economic systems basically symbolize the philosophy and ideology of the governing political party.

Τὰ οἰκονομικὰ συστήματα βασικὰ συμβολίζουν τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν ἰδεολογία τοῦ κυβερνητικοῦ πολιτικοῦ κόμματος.

The chronic and pathetic egomania and megalomania of certain governors, monarchs or tyrants, their apathy for philanthropy, their enigmatic and problematic logic, generated gigantic economic crises, which stigmatized and traumatized their political career.

Ἡ χρόνια καὶ ἀξιολύπητη(παθητική) ἐγωμανία καὶ ἡ μεγαλομανία ὁρισμένων κυβερνητῶν, μοναρχῶν ἣ τυράννων, ἡ ἀπάθειά τους για φιλανθρωπία, ἡ αἰνιγματικὴ καὶ προβληματικὴ λογικὴ τους, παράγουν γιγαντιαῖες οἰκονομικὲς κρίσεις, οἱ ὁποῖες στιγμάτισαν καὶ τραυμάτισαν τὴν πολιτικὴ σταδιοδρομία τους.

Such practices generate phobia, panic and periodically paralysis of the socioeconomic system.

Τέτοιες πρακτικὲς παράγουν φοβία, πανικὸ καὶ περιοδικὰ τὴν παραλύσῃ τοῦ κοινωνικοοικονομικοὺ συστήματος.

The agora, during the archaic periods, was characterized as the physical parameters where philosophers, scholars, economists and epistimologists analyzed the problems generated by the political system.

Ἡ ἀγορά, κατὰ τήν διάρκεια τῶν ἀρχαϊκῶν περιόδων, χαρακτηρίστηκε ὡς ἡ φυσικὴ παράμετρος ὅπου οἱ φιλόσοφοι, οἱ μελετητές, οἱ οἰκονομολόγοι καὶ ἐπιστημονολόγοι ἀνέλυσαν τὰ προβλήματά που παρήχθησαν ἀπὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα.

The basic methodology was dialogue or rhetoric.

Ἡ βασικὴ μεθοδολογία ἤταν διάλογος ἣ ῥητορική.

Dialogue, in a diametric antithesis with the monologue, has magic, it is characterized by synthesis and analysis and a plethora of other lectic schemes.

Ὁ διάλογος, σὲ μία διαμετρικὴ ἀντίθεση μὲ τὸν μονόλογο, ἔχει μαγεία, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν σύνθεση καὶ τὴν ἀνάλυσιν καὶ ἔναν μεγάλο ἀριθμὸ ἄλλων λεκτικῶν σχημάτων.