26 Φεβρουαρίου 2009

Είμαστε χαμένοι σαν λαός;

Παράπονο

Ἔχω νά κάνω δυό παρατηρήσεις σχετικά μέ τά κείμενα πού στέλνονται. Γιά τόνους, ὀρθογραφία καί λοιπά τά παραβλέπω, παραβλέπω ἐπίσης αὐτό τό φρικτό «ενα πετεινο», γιατί εἶναι πιά ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ὅτι τό τελευταῖο πράγμα πού ἐνδιαφέρει πλέον τούς Ἕλληνες εἶναι νά γράφουν σωστά. Ἔστω καί ἄν στίς ξένες γλῶσσες δέν κάνουν λάθη.

Πρῶτον: ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ εἶναι νά βάζετε τό ἑλληνικό ἐρωτηματικό ἀντί γιά τό ξένο; Γιά νά γράψετε «?» πρέπει νά πατήσετε δυό πλῆκτρα. Γιά νά γράψετε «;» ἁπλά πατᾶτε τό Q τοῦ πληκτρολογίου. Τόσο πολύ εἴσαστε ἐθισμένοι σέ αὐτήν τήν περίεργη μορφή τῶν ἀγγλοελληνικῶν;

Δεύτερον:

Μοῦ ἦρθε μέ email ἕνα ἀνέκδοτο. Ἔκατσα καί τό «χτένισα» διορθώνοντας τήν μορφή καί τίς λέξεις. Διαλέξτε ποιό κείμενο σᾶς φαίνεται ὀπτικά ὡραιότερο.







Mια ξανθια παιρνει τηλ το γκομενο και του λεει. .....



ΞΑΝΘΙΑ ......... Ρε συ, εχω μπλεξει με ενα παζλ και δε βγαζω ακρη μαυτο, εδω και δυο μερες τωρα. Ερχεσαι απο δω..??



ΤΥΠΟς............ Τι υποτιθεται οτι πρεπει να δειχνει το παζλ στο τελος ...??



ΞΑΝΘΙΑ .......... Πρεπει να δειχνει ενα πετεινο..!!



ΤΥΠΟς............ Κατσε κι ερχομαι απο κει.



Σηκωνεται παει σπιτι της και τη βλεπει με ολα το κοματια του παζλ απλωμενα πανω σε ενα τραπεζι και τη ξανθια σε αμηχανια.



Κοιταζει τα κοματια του παζλ, ριχνει μια ματια στο κουτι και της λεει.



Πρωτον....... Ξεχνα το παζλ μωρο μου..... Ηρεμησε, ελα να πιουμε κανα καφε, γιατι δεν υπαρχει περιπτωση ολα αυτα μαζι να δειξουν κανενα πετεινο........και δευτερον......... παμε να βαλουμε ολα τα κοματια πισω στο κουτι......







Μία ξανθιά, έτοιμη να βάλει τα κλάματα, παίρνει τηλέφωνο το αμόρε της και του λέει:

-Έχω μπλέξει με ένα παζλ και δεν βγάζω άκρη με αυτό, εδώ και πέντε ώρες τώρα. Έρχεσαι από εδώ;

-Τι υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνει το παζλ;

-Έναν πετεινό.

-Έρχομαι σε λίγο.

Όταν φτάνει σπίτι της, βλέπει την ξανθιά σε αμηχανία με όλα το κομμάτια του παζλ απλωμένα πάνω σε ένα τραπέζι. Ρίχνει μία ματιά στο κουτί και της λέει:

-Πρώτα πρώτα ξέχνα το παζλ μωρό μου..... Ηρέμησε, έλα να πιούμε κανένα καφέ, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση όλα αυτά μαζί να δείξουν κανέναν πετεινό και δεύτερον να βάλουμε όλα τα κομμάτια πίσω στο κουτί...







Πόσο δύσκολο εἶναι νά γράφετε σωστά τό κείμενό σας; Πόσο δύσκολο εἶναι νά διορθώνετε αὐτό ποῦ σας ἔστειλαν ὥστε νά μήν τό ἀναπαράγετε, ἐπιτείνοντας τήν καταστροφή τῆς γλώσσας σας;

Ξέρω. Ὑπάρχουν οἱ δικαιολογίες τοῦ λίγου χρόνου, τοῦ ὅτι δέν σᾶς τό ἔμαθαν, δέν τό σκεφτήκατε κλπ. Ἀλλά εἶναι ἁπλά δικαιολογίες. Οἱ νέες γενιές μεγαλώνουν ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΟΠΤΙΚΑ αὐτήν τήν μορφή κειμένου. Ὅταν ἀκόμα καί οἱ Τοῦρκοι μαθαίνουν Ἑλληνικά στά πανεπιστήμιά τους ἐμεῖς ἐδῶ (κράτος καί πολίτες) κάνουμε ὅτι εἶναι δυνατόν γιά νά μεγαλώσουμε ξενόφωνους ἀποκομμένους ἀπό ἐκεῖνο πού μας κρατάει ζωντανούς: τήν γλώσσα μας.

Ἡ θλίψη ἔρχεται ἀκόμα καί μέσα ἀπό ἕνα ἀνέκδοτο.