5 Ιουλίου 2010

ΣΙΜΥΛΟΥ και ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΥ (Νεκρικοί διάλογοι Λουκιανού)

[1] ΣΙΜΥΛΟΣ
῞Ηκεις ποτέ͵ ὦ Πολύστρατε͵ καὶ σὺ παρ΄ ἡμᾶς ἔτη οἶμαι οὐ πολὺ ἀποδέοντα τῶν ἑκατὸν βεβιωκώς;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Ὀκτὼ ἐπὶ τοῖς ἐνενήκοντα͵ ὦ Σιμύλε.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Πῶς δαὶ τὰ μετ΄ ἐμὲ ταῦτα ἐβίως τριάκοντα; ἐγὼ γὰρ ἀμφὶ τὰ ἑβδομήκοντά σου ὄντος ἀπέθανον.
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Ὑπερήδιστα͵ εἰ καί σοι παράδοξον τοῦτο δόξει.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Παράδοξον͵ εἰ γέρων τε καὶ ἀσθενὴς ἄτεκνός τε προσέτι ἥδεσθαι τοῖς ἐν τῷ βίῳ ἐδύνασο.
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
[2] Τὸ μὲν πρῶτον ἅπαντα ἐδυνάμην· ἔτι καὶ παῖδες ὡραῖοι ἦσαν πολλοὶ καὶ γυναῖκες ἁβρόταται καὶ μύρα καὶ οἶνος ἀνθοσμίας καὶ τράπεζα ὑπὲρ τὰς ἐν Σικελίᾳ.
ΣΙΜΥΛΟΣ
καινὰ ταῦτα· ἐγὼ γάρ σε πάνυ φειδόμενον ἠπιστάμην.
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Ἀλλ΄ ἐπέρρει μοι͵ ὦ γενναῖε͵ παρὰ ἄλλων τὰ ἀγαθά· καὶ ἕωθεν μὲν εὐθὺς ἐπὶ θύρας ἐφοίτων μάλα πολλοί͵ μετὰ δὲ παντοῖά μοι δῶρα προσήγετο ἁπανταχόθεν τῆς γῆς τὰ κάλλιστα. ΣΙΜΥΛΟΣ Ἐτυράννησας͵ ὦ Πολύστρατε͵ μετ΄ ἐμέ;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Οὔκ͵ ἀλλ΄ ἐραστὰς εἶχον μυρίους.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Ἐγέλασα· ἐραστὰς σὺ τηλικοῦτος ὤν͵ ὀδόντας τέτταρας ἔχων;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Νὴ Δία͵ τοὺς ἀρίστους γε τῶν ἐν τῇ πόλει· καὶ γέροντά με καὶ φαλακρόν͵ ὡς ὁρᾷς͵ ὄντα καὶ λημῶντα προσέτι καὶ κορυζῶντα ὑπερήδοντο θεραπεύοντες͵ καὶ μακάριος ἦν αὐτῶν ὅντινα ἂν καὶ μόνον προσέβλεψα.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Μῶν καὶ σύ τινα ὥσπερ ὁ Φάων τὴν Ἀφροδίτην ἐκ Χίου διεπόρθμευσας͵ εἶτά σοι εὐξαμένῳ ἔδωκεν νέον εἶναι καὶ καλὸν ἐξ ὑπαρχῆς καὶ ἀξιέραστον;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Οὔκ͵ ἀλλὰ τοιοῦτος ὢν περιπόθητος ἦν.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Αἰνίγματα λέγεις.
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
[3] Καὶ μὴν πρόδηλός γε ὁ ἔρως οὑτοσὶ πολὺς ὢν ὁ περὶ τοὺς ἀτέκνους καὶ πλουσίους γέροντας.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Νῦν μανθάνω σου τὸ κάλλος͵ ὦ θαυμάσιε͵ ὅτι παρὰ τῆς χρυσῆς Ἀφροδίτης ἦν.
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Ἀτάρ͵ ὦ Σιμύλε͵ οὐκ ὀλίγα τῶν ἐραστῶν ἀπολέλαυκα μονονουχὶ προσκυνούμενος ὑπ΄ αὐτῶν· καὶ ἐθρυπτόμην δὲ πολλάκις καὶ ἀπέκλειον αὐτῶν τινας ἐνίοτε͵ οἱ δὲ ἡμιλλῶντο καὶ ἀλλήλους ὑπερεβάλλοντο ἐν τῇ περὶ ἐμὲ φιλοτιμίᾳ.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Τέλος δ΄ οὖν πῶς ἐβουλεύσω περὶ τῶν κτημάτων;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Εἰς τὸ φανερὸν μὲν ἕκαστον αὐτῶν κληρονόμον ἀπολιπεῖν ἔφασκον͵ ὁ δ΄ ἐπίστευέν τε ἂν καὶ κολακευτικώτερον παρεσκεύαζεν αὑτόν͵ ἄλλας δὲ τὰς ἀληθεῖς διαθήκας ἐκείνας ἔχων κατέλιπον οἰμώζειν ἅπασι φράσας.
ΣΙΜΥΛΟΣ
[4] Τίνα δὲ αἱ τελευταῖαι τὸν κληρονόμον ἔσχον; ἦ πού τινα τῶν ἀπὸ τοῦ γένους;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Οὐ μὰ Δία͵ ἀλλὰ νεώνητόν τινα τῶν μειρακίων τῶν ὡραίων Φρύγα.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Ἀμφὶ πόσα ἔτη͵ ὦ Πολύστρατε;
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Σχεδὸν ἀμφὶ τὰ εἴκοσι.
ΣΙΜΥΛΟΣ
῎Ηδη μανθάνω ἅτινά σοι ἐκεῖνος ἐχαρίζετο.
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ
Πλὴν ἀλλὰ πολὺ ἐκείνων ἀξιώτερος κληρονομεῖν͵ εἰ καὶ βάρβαρος ἦν καὶ ὄλεθρος͵ ὃν ἤδη καὶ αὐτῶν οἱ ἄριστοι θεραπεύουσιν. ἐκεῖνος τοίνυν ἐκληρονόμησέ μου καὶ νῦν ἐν τοῖς εὐπατρίδαις ἀριθμεῖται ὑπεξυρημένος μὲν τὸ γένειον καὶ βαρβαρίζων͵ Κόδρου δὲ εὐγενέστερος καὶ Νιρέως καλλίων καὶ Ὀδυσσέως συνετώτερος λεγόμενος εἶναι.
ΣΙΜΥΛΟΣ
Οὔ μοι μέλει· καὶ στρατηγησάτω τῆς Ἑλλάδος͵ εἰ δοκεῖ͵ ἐκεῖνοι δὲ μὴ κληρονομείτωσαν μόνον.