27 Ιουνίου 2010

ΜΕΝΙΠΠΟΥ και ΑΙΑΚΟΥ (Νεκρικοί διάλογοι Λουκιανού )

[1] ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Πρὸς τοῦ Πλούτωνος͵ ὦ Αἰακέ͵ περιήγησαί μοι τὰ ἐν ᾅδου πάντα.
ΑΙΑΚΟΣ
Οὐ ῥᾴδιον͵ ὦ Μένιππε͵ ἅπαντα· ὅσα μέντοι κεφαλαιώδη͵ μάνθανε· οὗτος μὲν ὅτι Κέρβερός ἐστιν οἶσθα͵ καὶ τὸν πορθμέα τοῦτον͵ ὅς σε διεπέρασεν͵ καὶ τὴν λίμνην καὶ τὸν Πυριφλεγέθοντα ἤδη ἑώρακας εἰσιών.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Οἶδα ταῦτα καὶ σέ͵ ὅτι πυλωρεῖς͵ καὶ τὸν βασιλέα εἶδον καὶ τὰς Ἐρινῦς· τοὺς δὲ ἀνθρώπους μοι τοὺς πάλαι δεῖξον καὶ μάλιστα τοὺς ἐπισήμους αὐτῶν.
ΑΙΑΚΟΣ
Οὗτος μὲν Ἀγαμέμνων͵ οὗτος δὲ Ἀχιλλεύς͵ οὗτος δὲ Ἰδομενεὺς πλησίον͵ οὗτος δὲ Ὀδυσσεύς͵ εἶτα Αἴας καὶ Διομήδης καὶ οἱ ἄριστοι τῶν Ἑλλήνων.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
[2] Βαβαί͵ ὦ Ὅμηρε͵ οἷά σοι τῶν ῥαψῳδιῶν τὰ κεφάλαια χαμαὶ ἔρριπται ἄγνωστα καὶ ἄμορφα͵ κόνις πάντα καὶ λῆρος πολύς͵ ἀμενηνὰ ὡς ἀληθῶς κάρηνα. οὗτος δέ͵ ὦ Αἰακέ͵ τίς ἐστιν;
ΑΙΑΚΟΣ
Κῦρός ἐστιν· οὗτος δὲ Κροῖσος͵ ὁ δ΄ ὑπὲρ αὐτὸν Σαρδανάπαλλος͵ ὁ δ΄ ὑπὲρ τούτους Μίδας͵ ἐκεῖνος δὲ Ξέρξης.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Εἶτα σέ͵ ὦ κάθαρμα͵ ἡ Ἑλλὰς ἔφριττε ζευγνύντα μὲν τὸν Ἑλλήσποντον͵ διὰ δὲ τῶν ὀρῶν πλεῖν ἐπιθυμοῦντα; οἷος δὲ καὶ ὁ Κροῖσός ἐστιν. τὸν Σαρδανάπαλλον δέ͵ ὦ Αἰακέ͵ πατάξαι μοι κατὰ κόρρης ἐπίτρεψον.
ΑΙΑΚΟΣ
Μηδαμῶς· διαθρύπτεις γὰρ αὐτοῦ τὸ κρανίον γυναικεῖον ὄν.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Οὐκοῦν ἀλλὰ προσπτύσομαί γε πάντως αὐτῷ ἀνδρογύνῳ γε ὄντι.
ΑΙΑΚΟΣ
[3] Βούλει σοὶ ἐπιδείξω καὶ τοὺς σοφούς;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Νὴ Δία γε.
ΑΙΑΚΟΣ
Πρῶτος οὗτός σοι ὁ Πυθαγόρας ἐστί.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Χαῖρε͵ ὦ Εὔφορβε ἢ Ἄπολλον ἢ ὅ τι ἂν θέλῃς.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
Μὴ καὶ σύ γε͵ ὦ Μένιππε.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Οὐκέτι χρυσοῦς ὁ μηρός σοι;
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
Οὐ γάρ· ἀλλὰ φέρε ἴδω εἴ τί σοι ἐδώδιμον ἡ πήρα ἔχει.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Κυάμους͵ ὦγαθέ· ὥστε οὐ τουτί σοι ἐδώδιμον.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
Δὸς μόνον· ἄλλα παρὰ νεκροῖς δόγματα· ἔμαθον γάρ͵ ὡς οὐδὲν ἴσον κύαμοι καὶ κεφαλαὶ τοκήων ἐνθάδε.
ΑΙΑΚΟΣ
[4] Οὗτος δὲ Σόλων ὁ Ἐξηκεστίδου καὶ Θαλῆς ἐκεῖνος καὶ παρ΄ αὐτοὺς Πιττακὸς καὶ οἱ ἄλλοι· ἑπτὰ δὲ πάντες εἰσὶν ὡς ὁρᾷς.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ἄλυποι͵ ὦ Αἰακέ͵ οὗτοι μόνοι καὶ φαιδροὶ τῶν ἄλλων· ὁ δὲ σποδοῦ ἀνάπλεως καθάπερ ἐγκρυφίας ἄρτος͵ ὁ ταῖς φλυκταίναις ἐξηνθηκώς͵ τίς ἐστιν; ΑΙΑΚΟΣ
Ἐμπεδοκλῆς͵ ὦ Μένιππε͵ ἡμίεφθος ἀπὸ τῆς Αἴτνης παρών.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ὦ χαλκόπου βέλτιστε͵ τί παθὼν σεαυτὸν εἰς τοὺς κρατῆρας ἐνέβαλες;
ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ
Μελαγχολία τις͵ ὦ Μένιππε.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Οὐ μὰ Δί΄ ἀλλὰ κενοδοξία καὶ τῦφος καὶ πολλὴ κόρυζα͵ ταῦτά σε ἀπηνθράκωσεν αὐταῖς κρηπῖσιν οὐκ ἀνάξιον ὄντα· πλὴν οὐδέν σε ὤνησεν τὸ σόφισμα· ἐφωράθης γὰρ τεθνεώς. ὁ Σωκράτης δέ͵ ὦ Αἰακέ͵ ποῦ ποτε ἄρα ἐστίν;
ΑΙΑΚΟΣ
Μετὰ Νέστορος καὶ Παλαμήδους ἐκεῖνος ληρεῖ τὰ πολλά.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ὅμως ἐβουλόμην ἰδεῖν αὐτόν͵ εἴ που ἐνθάδε ἐστίν.
ΑΙΑΚΟΣ
Ὁρᾷς τὸν φαλακρόν;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ἅπαντες φαλακροί εἰσιν· ὥστε πάντων ἂν εἴη τοῦτο τὸ γνώρισμα.
ΑΙΑΚΟΣ
Τὸν σιμὸν λέγω.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Καὶ τοῦτο ὅμοιον· σιμοὶ γὰρ ἅπαντες.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[5] Ἐμὲ ζητεῖς͵ ὦ Μένιππε;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Καὶ μάλα͵ ὦ Σώκρατες.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Τί τὰ ἐν Ἀθήναις;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Πολλοὶ τῶν νέων φιλοσοφεῖν λέγουσι͵ καὶ τά γε σχήματα αὐτὰ καὶ τὰ βαδίσματα εἰ θεάσαιτό τις͵ ἄκροι φιλόσοφοι.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Μάλα πολλοὺς ἑώρακα.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ἀλλὰ ἑώρακας͵ οἶμαι͵ οἷος ἧκε παρὰ σοὶ Ἀρίστιππος ἢ Πλάτων αὐτός͵ ὁ μὲν ἀποπνέων μύρον͵ ὁ δὲ τοὺς ἐν Σικελίᾳ τυράννους θεραπεύειν ἐκμαθών.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Περὶ ἐμοῦ δὲ τί φρονοῦσιν;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Εὐδαίμων͵ ὦ Σώκρατες͵ ἄνθρωπος εἶ τά γε τοιαῦτα. πάντες γοῦν σε θαυμάσιον οἴονται ἄνδρα γεγενῆσθαι καὶ πάντα ἐγνωκέναι καὶ ταῦταοἶμαι γὰρ τἀληθῆ λέγεινοὐδὲν εἰδότα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Καὶ αὐτὸς ἔφασκον ταῦτα πρὸς αὐτούς͵ οἱ δὲ εἰρωνείαν τὸ πρᾶγμα ᾤοντο εἶναι.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
[6] Τίνες δέ εἰσιν οὗτοι οἱ περὶ σέ;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Χαρμίδης͵ ὦ Μένιππε͵ καὶ Φαῖδρος καὶ ὁ τοῦ Κλεινίου.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Εὖ γε͵ ὦ Σώκρατες͵ ὅτι κἀνταῦθα μέτει τὴν σεαυτοῦ τέχνην καὶ οὐκ ὀλιγωρεῖς τῶν καλῶν.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Τί γὰρ ἂν ἥδιον ἄλλο πράττοιμι; ἀλλὰ πλησίον ἡμῶν κατάκεισο͵ εἰ δοκεῖ.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Μὰ Δί΄͵ ἐπεὶ παρὰ τὸν Κροῖσον καὶ τὸν Σαρδανάπαλλον ἄπειμι πλησίον οἰκήσων αὐτῶν· ἔοικα γοῦν οὐκ ὀλίγα γελάσεσθαι οἰμωζόντων ἀκούων.
ΑΙΑΚΟΣ
Κἀγὼ ἤδη ἄπειμι͵ μὴ καί τις ἡμᾶς νεκρὸς λάθῃ διαφυγών. τὰ πολλὰ δ΄ εἰσαῦθις ὄψει͵ ὦ Μένιππε.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ἄπιθι· καὶ ταυτὶ γὰρ ἱκανά͵ ὦ Αἰακέ.

23 Ιουνίου 2010

ΚΡΑΤΗΤΟΣ και ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ (Νεκρικοί διάλογοι Λουκιανού)

[1] ΚΡΑΤΗΣ
Μοίριχον τὸν πλούσιον ἐγίνωσκες͵ ὦ Διόγενες͵ τὸν πάνυ πλούσιον͵ τὸν ἐκ Κορίνθου͵ τὸν τὰς πολλὰς ὁλκάδας ἔχοντα͵ οὗ ἀνεψιὸς Ἀριστέας͵ πλούσιος καὶ αὐτὸς ὤν͵ τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο εἰώθει ἐπιλέγειν͵
ἤ μ΄ ἀνάειρ΄ ἢ ἐγὼ σέ.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Τίνος ἕνεκα͵ ὦ Κράτης;
ΚΡΑΤΗΣ
Ἐθεράπευον ἀλλήλους τοῦ κλήρου ἕνεκα ἑκάτερος ἡλικιῶται ὄντες͵ καὶ τὰς διαθήκας εἰς τὸ φανερὸν ἐτίθεντο͵ Ἀριστέαν μὲν ὁ Μοίριχος͵ εἰ προαποθάνοι͵ δεσπότην ἀφιεὶς τῶν ἑαυτοῦ πάντων͵ Μοίριχον δὲ ὁ Ἀριστέας͵ εἰ προαπέλθοι αὐτοῦ. ταῦτα μὲν ἐγέγραπτο͵ οἱ δὲ ἐθεράπευον ὑπερβαλλόμενοι ἀλλήλους τῇ κολακείᾳ. καὶ οἱ μάντεις͵ εἴτε ἀπὸ τῶν ἄστρων τεκμαιρόμενοι τὸ μέλλον εἴτε ἀπὸ τῶν ὀνειράτων͵ ὥς γε Χαλδαίων παῖδες͵ ἀλλὰ καὶ ὁ Πύθιος αὐτὸς ἄρτι μὲν Ἀριστέᾳ παρεῖχε τὸ κράτος͵ ἄρτι δὲ Μοιρίχῳ͵ καὶ τὰ τάλαντα ποτὲ μὲν ἐπὶ τοῦτον͵ νῦν δ΄ ἐπ΄ ἐκεῖνον ἔρρεπε.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
[2] Τί οὖν πέρας ἐγένετο͵ ὦ Κράτης; ἀκοῦσαι γὰρ ἄξιον.
ΚΡΑΤΗΣ
Ἄμφω τεθνᾶσιν ἐπὶ μιᾶς ἡμέρας͵ οἱ δὲ κλῆροι εἰς Εὐνόμιον καὶ Θρασυκλέα περιῆλθον ἄμφω συγγενεῖς ὄντας οὐδὲ πώποτε προμαντευομένους οὕτω γενέσθαι ταῦτα· διαπλέοντες γὰρ ἀπὸ Σικυῶνος εἰς Κίρραν κατὰ μέσον τὸν πόρον πλαγίῳ περιπεσόντες τῷ Ἰάπυγι ἀνετράπησαν.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
[3] Εὖ ἐποίησαν. ἡμεῖς δὲ ὁπότε ἐν τῷ βίῳ ἦμεν͵ οὐδὲν τοιοῦτον ἐνενοοῦμεν περὶ ἀλλήλων· οὔτε πώποτε ηὐξάμην Ἀντισθένην ἀποθανεῖν͵ ὡς κληρονομήσαιμι τῆς βακτηρίας αὐτοῦεἶχεν δὲ πάνυ καρτερὰν ἐκ κοτίνου ποιησάμενοςοὔτε οἶμαι σὺ ὁ Κράτης ἐπεθύμεις κληρονομεῖν ἀποθανόντος ἐμοῦ τὰ κτήματα καὶ τὸν πίθον καὶ τὴν πήραν χοίνικας δύο θέρμων ἔχουσαν.
ΚΡΑΤΗΣ
Οὐδὲν γάρ μοι τούτων ἔδει͵ ἀλλ΄ οὐδὲ σοί͵ ὦ Διόγενες· ἃ γὰρ ἐχρῆν͵ σύ τε Ἀντισθένους ἐκληρονόμησας καὶ ἐγὼ σοῦ͵ πολλῷ μείζω καὶ σεμνότερα τῆς Περσῶν ἀρχῆς.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Τίνα ταῦτα φῄς;
ΚΡΑΤΗΣ
Σοφίαν͵ αὐτάρκειαν͵ ἀλήθειαν͵ παρρησίαν͵ ἐλευθερίαν.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Νὴ Δία͵ μέμνημαι τοῦτον διαδεξάμενος τὸν πλοῦτον παρὰ Ἀντισθένους καὶ σοὶ ἔτι πλείω καταλιπών.
ΚΡΑΤΗΣ
[4] Ἀλλ΄ οἱ ἄλλοι ἠμέλουν τῶν τοιούτων κτημάτων καὶ οὐδεὶς ἐθεράπευεν ἡμᾶς κληρονομήσειν προσδοκῶν͵ εἰς δὲ τὸ χρυσίον πάντες ἔβλεπον. ΔΙΟΓΕΝΗΣ Εἰκότως· οὐ γὰρ εἶχον ἔνθα δέξαιντο τὰ τοιαῦτα παρ΄ ἡμῶν διερρυηκότες ὑπὸ τρυφῆς͵ καθάπερ τὰ σαπρὰ τῶν βαλλαντίων· ὥστε εἴ ποτε καὶ ἐμβάλοι τις ἐς αὐτοὺς ἢ σοφίαν ἢ παρρησίαν ἢ ἀλήθειαν͵ ἐξέπιπτεν εὐθὺς καὶ διέρρει͵ τοῦ πυθμένος στέγειν οὐ δυναμένου͵ οἷόν τι πάσχουσιν αἱ τοῦ Δαναοῦ αὗται παρθένοι εἰς τὸν τετρυπημένον πίθον ἐπαντλοῦσαι· τὸ δὲ χρυσίον ὀδοῦσι καὶ ὄνυξι καὶ πάσῃ μηχανῇ ἐφύλαττον.
ΚΡΑΤΗΣ
Οὐκοῦν ἡμεῖς μὲν ἕξομεν κἀνταῦθα τὸν πλοῦτον͵ οἱ δὲ ὀβολὸν ἥξουσι κομίζοντες καὶ τοῦτον ἄχρι τοῦ πορθμέως.

2 Ιουνίου 2010

ΚΝΗΜΩΝΟΣ και ΔΑΜΝΙΠΠΟΥ (Νεκρικοί διάλογοι Λουκιανού)

[1] ΚΝΗΜΩΝ
Τοῦτο ἐκεῖνο τὸ τῆς παροιμίας· ὁ νεβρὸς τὸν λέοντα.
ΔΑΜΝΙΠΠΟΣ
Τί ἀγανακτεῖς͵ ὦ Κνήμων;
ΚΝΗΜΩΝ
Πυνθάνῃ ὅ τι ἀγανακτῶ; κληρονόμον ἀκούσιον καταλέλοιπα κατασοφισθεὶς ἄθλιος͵ οὓς ἐβουλόμην ἂν μάλιστα σχεῖν τἀμὰ παραλιπών.
ΔΑΜΝΙΠΠΟΣ
Πῶς τοῦτο ἐγένετο;
ΚΝΗΜΩΝ
Ἑρμόλαον τὸν πάνυ πλούσιον ἄτεκνον ὄντα ἐθεράπευον ἐπὶ θανάτῳ͵ κἀκεῖνος οὐκ ἀηδῶς τὴν θεραπείαν προσίετο. ἔδοξε δή μοι καὶ σοφὸν τοῦτο εἶναι͵ θέσθαι διαθήκας εἰς τὸ φανερόν͵ ἐν αἷς ἐκείνῳ καταλέλοιπα τἀμὰ πάντα͵ ὡς κἀκεῖνος ζηλώσειεν καὶ τὰ αὐτὰ πράξειεν.
ΔΑΜΝΙΠΠΟΣ
Τί οὖν δὴ ἐκεῖνος;
ΚΝΗΜΩΝ
Ὅ τι μὲν αὐτὸς ἐνέγραψεν ταῖς ἑαυτοῦ διαθήκαις οὐκ οἶδα· ἐγὼ γοῦν ἄφνω ἀπέθανον τοῦ τέγους μοι ἐπιπεσόντος͵ καὶ νῦν Ἑρμόλαος ἔχει τἀμὰ ὥσπερ τις λάβραξ καὶ τὸ ἄγκιστρον τῷ δελέατι συγκατασπάσας.
ΔΑΜΝΙΠΠΟΣ
Οὐ μόνον͵ ἀλλὰ καὶ αὐτόν σε τὸν ἁλιέα· ὥστε τὸ σόφισμα κατὰ σαυτοῦ συντέθεικας.
ΚΝΗΜΩΝ
Ἔοικα· οἰμώζω τοιγαροῦν.