27 Δεκεμβρίου 2008

Αρχαίες ελληνικές παροιμίες για την ματαιοπονία

Ἀετὸν ἵπτασθαι διδάσκεις; (Μαθαίνεις τον αετό να πετά;)

Δελφῖνα νήχεσθαι διδάσκεις; (Μαθαίνεις κολύμπι στο δελφίνι;)

Αἰγιαλῷ λαλεῖς; (Μιλάς στο γιαλό;)

Ἄνεμον διώκεις; (Κυνηγάς τον άνεμο;)

Ἀνέμῳ διαλέγῃς; (Μιλάς με τον άνεμο;)

Δικτύῳ ἄνεμον θηρᾷς; (Κυνηγάς με απόχη τον άνεμο;)

Εἰς ὕδωρ γράφεις; (Γράφεις στο νερό;)

Ἐλαίῳ πῦρ σβεννύεις; (Σβήνεις με λάδι τη φωτιά;)

Θάλασσαν ἀντλεῖς; (Αντλείς τη θάλασσα;)

Κοσκίνῳ ὕδωρ φέρεις; (Μεταφέρεις νερό με κόσκινο;)

Κωφοῦ κτυπᾷς θύραν; (Στου κουφού την πόρτα χτυπάς;)

Τράγον ἀμέλγεις; (Αρμέγεις τράγο;)

Τυφλῷ κάτοπτρον χαρίζῃ; (Κάνεις δώρο σε τυφλό καθρέφτη;)

Φαλακρῷ κτένας δανείζεις; (Δανείζεις χτένα σε φαλακρό;)

Ὠὸν τίλλεις; (Μαδάς το αβγό;)

Αρχαίοι ελληνικοί αριθμοί

1= α'

2= β'

3= γ'

4= δ'

5= ε'

6= ς'

7= ζ'

8= η'

9= θ'

10= ι'

11= ια'

12= ιβ'

13= ιγ'

14= ιδ'

15= ιε'

16= ις'

17= ιζ'

18= ιη'

19= ιθ'

20= κ'

10= ι'

20= κ'

30= λ'

40= μ'

50= ν'

60= ξ'

70= ο'

80= π'

90= (κόππα)

100= ρ'

100= ρ'

200= σ'

300= τ'

400= υ'

500= φ'

600= χ'

700= ψ'

800= ω'

900= (σαμπί)

1.000= ,α

1.000= ,α

2.000= ,β

3.000= ,γ

4.000= ,δ

5.000= ,ε

6.000= ,ς

7.000= ,ζ

8.000= ,η

9.000= ,θ

10.000= ,ι

20.000= ,κ

100.000= ,ρ

Οι μήνες των αρχαίων Ελλήνων

Θερινοί μήνες

Εκατομβαιών 15 Ιουλίου-15 Αυγούστου

Μεταγειτνιών 15 Αυγούστου-15 Σεπτεμβρίου

Βοηδρομιών 15 Σεπτέμβριου-15 Οκτωβρίου

Φθινοπωρινοί μήνες

Πυανεψιών 15 Οκτωβρίου-15 Νοεμβρίου

Μαιμακτηριών 15 Νοεμβρίου-15 Δεκεμβρίου

Ποσειδεών Α' 15 Δεκεμβρίου-15 Ιανουαρίου

Εμβόλιμος μήνας

Ποσειδεών Β' (ή δεύτερος ή ύστερος)

Χειμερινοί μήνες

Γαμηλιών 15 Ιανουαρίου-15 Φεβρουαρίου

Ανθεστηριών 15 Φεβρουαρίου-15 Μαρτίου

Ελαφηβολιών 15 Μαρτίου-15 Απριλίου

Εαρινοί μήνες

Μουνυχιών 15 Απριλίου-15 Μαΐου

Θαργηλιών 15 Μαΐου-15 Ιουνίου

Σκιροφοριών 15 Ιουνίου-15 Ιουλίου

Η καθημερινή ομιλία των αρχαίων Ελλήνων...

Η καθημερινή πραγματικότητα της ζωντανής αρχαίας γλώσσας, έτσι όπως τη μιλούσε ο αρχαιοελληνικός κόσμος, είναι πιο κοντά στην απλή γλώσσα του Αριστοφάνη παρά στη γλώσσα των τραγικών ποιητών, των φιλοσόφων και των ιστορικών που μας δίδαξαν στο σχολείο.

Όταν, φέρ' ειπείν, ο Πλάτωνας πήγαινε στην αγορά για να αγοράσει «φασούλια» (φασολάκια), στη συνήθη διευκρινιστική ερώτηση της λαχανοπώλιδος (που ήταν και μητέρα του τραγικού ποιητή Ευριπίδη κατά τις αναφορές των ιστορικών) καθώς ζύγιζε : «Δύο χοίνικες, έστωσαν;» (2.188 γραμμάρια, να τ' αφήσω;), δεν απαντούσε «Πάνυ μεν ουν» (βεβαίως) ή «Πώς γαρ ου;» (πώς όχι;) -όπως κάνει στους φιλοσοφικούς διαλόγους του- αλλά «Ναι, ναίχι» ή «Ου, ουχί» με την αφοπλιστική απλότητα του Αθηναίου ανδρός που φροντίζει τις καθημερινές αγορές του οίκου του.

Στην αρχαία Αθήνα τα ψώνια στην αγορά τα έκαναν οι άνδρες και όχι οι γυναίκες. Έτσι, συχνά έβλεπε κανείς ένα στρατιώτη, πάνοπλο, να αγοράζει σαρδέλες ή σύκα για το σπιτικό του.

Οι αρχαίοι Έλληνες (με λεξιλόγιο που αγγίζει τους 70 εκατομμύρια τύπους) είχαν μια ευφυέστατη ελαφρότητα (λατ. levitas) στη ζωή τους που ερχόταν σε τεράστια αντίθεση με τη σχεδόν συμπλεγματική σοβαρότητα (λατ. gravitas) των Λατίνων και των σημερινών Ευρωπαίων απογόνων τους. Ας μην ξεχνάμε ότι το λεξιλόγιο της λατινικής, σύμφωνα με τη φιλολογική έρευνα, ισούται με το 1/10 του λεξιλογίου των ομηρικών επών.

Τα γέλια που έκαναν οι Έλληνες στα συμπόσιά τους ήταν τόσο δυνατά, ώστε να ταξιδεύουν 4.000 χρόνια και να μας παραδίδονται σήμερα μέσα από φαινομενικά «σοβαρά» κείμενα. Κωμικός δεν είναι μόνο ο Αριστοφάνης, είναι και ο μεθυσμένος Αλκιβιάδης στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα...

Ο Έλληνας ήταν (και θα έπρεπε να είναι ακόμη) το παντοτινό παιδί του κόσμου· ο αιώνιος έφηβος, ο παίζων άνθρωπος (λατ. homo ludens), ο πολίτης του κόσμου.

Επιφωνήματα στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες

Επιδοκιμασίας:

«Ίθι, καλλίδρομε», εμπρός καλλίδρομε

«Ίθι, μεγάλε», εμπρός μεγάλε

«Τήνελλα, καλλίνικοι», έκφραση που έλεγαν στους νικητές κατά την επίδοση του έπαθλου

«Εύ γε, νικητά», μπράβο νικηταρά

«Ευοί, ωκύποδα», μπράβο γοργοπόδαρε

«Ζήθι της πόλεώς μας, πρωταθλητά και ευεργέτα»

«Ζήτωσαν οι ήρωές μας», ζήτω στους ήρωές μας

«Τήνελλα, καλλίνικε»,

Η λέξη «τήνελλα» δημιουργήθηκε από τον Αρχίλοχο από τον ήχο (τλινγκ, τλονγκ) της χορδή της κιθάρας.

Ο Αρχίλοχος χρησιμοποίησε τη λέξη αυτή στην αρχή ενός επινίκιου ύμνου στον Ηρακλή:

«Tήνελλα, ω Καλλίνικε, χαίρε...».

Γι' αυτόν το λόγο η φράση «τήνελλα, καλλίνικε» καθιερώθηκε ως επευφημία προς τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αποδοκιμασίας:

«Ουαί, ουαί», ου!

«παπαί, παπαί, απαπαπαπαί», που (φτου)!

«Φευ νυκτιπαταιπλάγιε αθλητά», αλίμονο αθλητή, που κατά την διάρκεια της νύχτας περπατάς σε πλάγιες οδούς

«ιώ, ιώ, ιώ», ουουού!

«ιού, ιού», βρε ού!

«Άγαν βαρύς ο στίβος», πολύ δύσκολο το αγώνισμα, προτροπή για εγκατάλειψη